1908 lat świetlnych od Ziemi mój przyjaciel - mój były przyjaciel - mój przyszły przyjaciel, Audee Walthers przypomniał sobie moje nazwisko i nie były to specjalnie przyjazne myśli. Buntował się przeciwko zasadzie, którą ustanowiłem.
    Wspomniałem już, że byłem właścicielem wielu rzeczy. Jedną z nich były udziały w największym pojeździe kosmicznym, jaki znała ludzkość. Był to jeden z kolekcji gadżetów, jakie pozostawili po sobie Heechowie w Układzie Słonecznym, unoszący się poza obłokiem kometarnym Oorta, kiedy został odkryty. To znaczy odkryty przez istoty ludzkie - Heechowie i australopiteki się nie liczą. Nazwaliśmy go Niebem Heechów, kiedy jednak przyszło mi do głowy, że byłby on znakomitym transportowcem służącym do przerzucania z Ziemi tych wszystkich biednych ludzi, których nie mogła ona utrzymać, na jakąś gościnną planetę, na której byłoby to możliwe, przekonałem udziałowców, żeby zmienić mu nazwę. Od imienia mojej żony: nazwaliśmy go S. Ja. Broadhead. Zainwestowałem więc trochę pieniędzy w przystosowanie go do przewozu kolonistów i zaczęliśmy regularne rejsy do najlepszego i najbliższego z takich miejsc, planety Peggy.
    Wówczas znów znalazłem się w sytuacji, w której pojawia się konflikt sumienia ze zdrowym rozsądkiem, ponieważ bardzo chciałem zapewnić każdemu miejsce, gdzie mógłby być szczęśliwy, aby jednak móc to zrobić, musiałem wykazać jakiś zysk. Tak powstały Zasady Broadheada. Pokrywały się one w dużym stopniu z tymi, które wiele lat wcześniej obowiązywały na asteroidzie Gateway. Musiałeś zapłacić za podróż tam, ale mogłeś zaciągnąć na to kredyt, jeśli miałeś dość szczęścia i twoje nazwisko wylosowano na loterii. Ale już powrót na Ziemię wiązał się wyłącznie z pieniędzmi. Jeśli byłeś kolonistą, któremu nadano ziemię, mogłeś przepisać sześćdziesiąt hektarów na firmę, a ta fundowała ci bilet powrotny. Jeśli nie miałeś już ziemi, bo ją sprzedałeś, przehandlowałeś, albo przegrałeś w kości - miałeś dwie możliwości. Mogłeś zapłacić za bilet powrotny w gotówce. Albo mogłeś zostać tam, gdzie byłeś.
    Jeśli jednak przez przypadek byłeś wysoce wykwalifikowanym pilotem i jeśli jeden z oficerów statku zdecydował się zostać na Peggy, mogłeś zapracować na powrót. W ten sposób zrobił to Walthers. Nie miał pojęcia, co będzie robił, kiedy wróci na Ziemię. Wiedział jedynie, że nie może zostać w pustym mieszkaniu opuszczonym przez Dolly, więc sprzedał całe wyposażenie za cenę, jaką mu oferowano, w ciągu paru minut między lotami wahadłowców dogadał się z kapitanem S. Ja. i już był w drodze. Uderzyło go w sposób dziwaczny i nieprzyjemny, że to, co wydawało się niemożliwe, kiedy Dolly go o to prosiła, okazało się jedyną możliwą opcją, kiedy odeszła. Ale życie, jak odkrył, było często dziwaczne i nieprzyjemne.
    Wszedł więc w ostatniej chwili na pokład S. Ja., drżąc ze zmęczenia. Miał dla siebie dziesięć godzin zanim rozpoczęła się jego pierwsza wachta i przespał je w całości. Mimo to był nadal wyczerpany i nieco otępiały z powodu straty jaką poniósł, gdy piętnastoletni niedoszły kolonista przyniósł mu kawę i odprowadził do sterowni międzygwiezdnego transportowca S. Ja., de domo Niebo Heechów.
    Ależ to cholerstwo było wielkie! Z zewnątrz nie było tego tak widać, ale te długie przejścia, komory z dziesiątkami rzędów prycz, teraz pustych, strzeżone galerie i hale z nieznanymi maszynami lub puste miejsca, z których usunięto maszyny - takiej pustki Walthers nie doświadczył nigdy na żadnym statku kosmicznym. Nawet sterownia była olbrzymia; nawet same przyrządy sterujące były zdublowane. Walthers latał już statkami Heechów - w ten sposób dostał się na planetę Peggy po raz pierwszy, pilotując przystosowaną Piątkę. Przyrządy sterownicze były prawie identyczne, ale były zdublowane i transportowiec nie mógł wystartować, dopóki oba nie były obsadzone.
    - Witamy na pokładzie, Siódmy. - Malutka kobieta o orientalnej urodzie siedząca w fotelu po lewej stronie uśmiechnęła się. - Jestem Janie Yee-xing, Trzeci Oficer, a pan przejmuje po mnie wachtę. Kapitan Amheiro będzie tu za chwilkę. - Nie podała mu ręki ani nie oderwała żadnej z nich od sterów przed nią. Tego Walthers zresztą się spodziewał. Dwóch pilotów na wachcie oznaczało, że ręce dwójki pilotów muszą znajdować się na sterach; w przeciwnym razie ptaszek nie leciał. Oczywiście nie rozbiłby się, bo nie miał o co, ale nie utrzymywał kursu ani przyspieszenia.
    Zjawił się Ludolfo Amheiro, niski krępy człowieczek z siwymi bokobrodami i dziewięcioma błękitnymi bransoletami na lewym przedramieniu - niewielu ludzi już je nosiło, ale Walthers wiedział, że każda oznaczała jeden lot statkiem Heechów w czasach, gdy nigdy nie wiedziałeś, dokąd statek cię zabierze; był to więc człowiek z doświadczeniem!
    - Miło mi pana powitać na pokładzie, Walthers - powiedział niedbale. - Wie pan, jak przejąć wachtę? To nic trudnego, zapewniam pana. Proszę położyć ręce na sterach nad rękami Yee-xing. - Walthers skinął głową i zrobił, jak mu kazano. Miała ciepłe i miękkie ręce, co poczuł, kiedy zsuwała dłonie ze sterów, po czym wysunęła swój ładniutki tyłeczek z fotela pilota, robiąc miejsce Walthersowi. - I to właściwie wszystko, Walthers - powiedział za zadowoleniem kapitan. - Statek będzie teraz pilotował Pierwszy Oficer Madjhour - skinął w stronę ciemnoskórego, uśmiechniętego mężczyzny, który właśnie zajął fotel po prawej stronie - on też opowie panu wszystko, co musi pan wiedzieć. Co godzinę ma pan dziesięć minut przerwy na siusiu... i to by było wszystko. Zapraszam pana dziś wieczorem na kolację, dobrze?
    Zaproszeniu towarzyszył zachęcający uśmiech Trzeciego Oficera Janie Yee-xing; Walthersa zaskoczyło, że kiedy zwracał się w stronę Gazi Madjhoura, by wysłuchać jego poleceń, minęło już dziesięć minut od chwili, gdy po raz ostatni pomyślał o Dolly.
    Sterowanie nie było aż tak łatwe. Pilotaż to pilotaż. Tego się nie zapomina. Ale nawigacja była czymś zupełnie innym. Zwłaszcza dlatego, że mnóstwo starych map Heechów zostało rozszyfrowanych, przynajmniej częściowo, kiedy Walthers woził po planecie Peggy pasterzy i poszukiwaczy.
    Mapy gwiezdne na pokładzie S. Ja. były znacznie bardziej skomplikowane niż te, których Audee używał podczas swej podróży na Peggy. Występowały w dwóch rodzajach. Najbardziej intrygujące były mapy Heechów. Miały dziwaczne złote i złotozielone oznaczenia, tylko częściowo zrozumiałe, ale pokazywały wszystko. Drugi typ, znacznie mniej szczegółowy, lecz także o wiele bardziej użyteczny dla istot ludzkich, był sporządzony przez ludzi i opisany po angielsku. Był tam też dziennik pokładowy, który wystarczyło sprawdzić, bo automatycznie zapisywał wszystko, co statek zrobił lub zobaczył na swej drodze. Był też cały wewnętrzny system ekranów - to pilota nie obchodziło, rzecz jasna z wyjątkiem przypadków, kiedy stało się coś złego, o czym pilot musiał się dowiedzieć. A wszystko to było dla Audee'ego nowością.
    Pozytywnym elementem tej sprawy było to, że opanowanie nowych umiejętności pozwoliło Audee'emu czymś się zająć. Uczyła go Janie Yee-xing, co również miało swoje dobre strony, gdyż zajmowało jego myśli w nieco inny sposób... i złe były tylko te chwile poprzedzające zapadnięcie w sen.
    Ponieważ S. Ja. znajdował się w drodze powrotnej, był prawie pusty. Ponad trzystu osiemdziesięciu kolonistów zostało na planecie Peggy. Prawie żaden z nich nie wracał. Trzy tuziny istot ludzkich stanowiących załogę; oddziały wojskowe utrzymywane przez cztery dominujące w Korporacji Gateway państwa; i około sześćdziesięciu niedoszłych kolonistów. Ci ostatni podróżowali trzecią klasą. Wykosztowali się, żeby tam polecieć. A teraz bezsensownie doprowadzili się do bankructwa, żeby wrócić na tę swoją pustynię czy do innych slumsów, z których uciekli, bo kiedy przyszło im wylądować, nie mogli sobie poradzić z perspektywą zostania pionierami na nowym świecie.
    
    Rozszyfrowanie map Heechów było niezmiernie trudne, głównie dlatego, że pewne poszlaki wskazywały na to, że tak miało być w zamierzeniu. Nie było ich zbyt wiele. Dwa lub trzy fragmenty znalezione na statkach, np. w tzw. Niebie Heechów i jedna prawie kompletna znaleziona na artefakcie okrążającym zamarzniętą planetę pewnej gwiazdy w gwiazdozbiorze Wolarza. Moja osobista opinia, nie poparta przez oficjalne raporty kartograficznych komisji badawczych, głosiła, że wiele aureoli, "ptaszków", czy migoczących stempli na mapach, to symbole ostrzegawcze. Robin wówczas mi nie uwierzył. Powiedział, że jestem tchórzliwą spiralą pokręconych fotonów. Kiedy w końcu mi uwierzył, nie miało już większego znaczenia, jak się do mnie zwracał.
    
    - Biedne palanty - rzekł Walthers, okrążając grupkę czyszczącą filtry powietrza w żółwim, niewolniczym tempie; ale Yee-xing nie podzielała jego zdania.
    - Nie masz co się nad nimi litować, Walthers. Dokonali wyboru i stchórzyli. - Warknęła coś w dialekcie kantońskim do grupy robotników, którzy niechętnie zaczęli się poruszać nieznacznie szybciej i tylko przez chwilę.
    - Nie możesz ludzi winić za to, że tęsknią za domem.
    - Domem! Na Boga, Walthers, gadasz, jakby oni rzeczywiście zostawili tam jakiś "dom" - za długo przebywałeś na peryferiach prawdziwego życia.
    Zatrzymała się przy skrzyżowaniu dwóch korytarzy, z których jeden świecił na niebiesko nalotem metalu Heechów, a drugi na złoto. Pomachała do grupy uzbrojonych strażników w mundurach Chin, Brazylii, Stanów Zjednoczonych i Rosji. - Widzisz, jak się fraternizują? Dawniej nie brali tego poważnie. Bratali się z załogą, nigdy nie mieli przy sobie broni, była to dla nich tylko wycieczka w kosmos z opłaconymi wszystkimi kosztami. Ale teraz! - Potrząsnęła głową i nagle złapała Walthersa za ramię, gdy zaczął się zbliżać do strażników. - Spuszczą ci niezłe manto, jeśli będziesz próbował tam wejść.
    - Co tam jest? Wzruszyła ramionami.
    - Artefakty Heechów, których nie usunięto ze statku przy jego adaptacji. To jest jedna z rzeczy, których pilnują, choć - dodała ściszając głos - gdyby lepiej znali ten statek, wykonywaliby tę pracę jeszcze lepiej. Ale choć, pójdziemy tędy.
    Walthers poszedł za nią dość chętnie, wdzięczny zarówno za wycieczkę ze zwiedzaniem, jak i cel ich spaceru. S. Ja. była największym statkiem, jaki dane było oglądać jemu czy jakiemukolwiek innemu człowiekowi, zbudowanym przez Heechów, bardzo starym - i na wiele sposobów nadal zastanawiającym. Byli już w połowie drogi do domu, a Walthers nie zwiedził jeszcze nawet jednej czwartej labiryntu jego lśniących korytarzy. Częścią, której dotąd nie zbadał, była również prywatna kajuta Yee-xing, i oczekiwał tego z niecierpliwością każdego dziesięciodniowego abstynenta. Były jednak elementy rozpraszające.
    - Co to jest? - spytał zatrzymując się przy ustawionej we wnęce konstrukcji o kształcie piramidy ze lśniącego na zielono metalu. Wnękę oddzielała od korytarza ciężka stalowa krata, którą przy spawano, by powstrzymać ciekawskie ręce.
    - Żebym to ja wiedziała - odparła Yee-xing. - Nikt nie wie i dlatego to tutaj zostało. Niektóre części można odciąć i łatwo usunąć, inne się rozlatują - a od czasu do czasu, jak próbujesz coś wyjąć, wybucha ci prosto w twarz. Tędy, tym małym korytarzykiem. Tutaj mieszkam.
    Schludne, wąskie łóżko, zdjęcia orientalnej pary na ścianie - rodzice Janie? - kwiaty namalowane na ściennej szafie; Yee-xing uwiła sobie miłe gniazdko.
    - Tylko podczas podróży powrotnych - wyjaśniła.
    - Przy locie na Peggy to jest kabina kapitana, a cała reszta śpi na pryczach w pokoju pilotów. - Wygładziła narzutę na łóżku, i tak już gładką. - Nie ma wiele okazji do obijania się podczas lotów na Peggy - rzekła refleksyjnie.
    - Masz ochotę na kieliszek wina?
    - Chętnie - odparł Walthers. Usiadł zatem i wypił wino, potem wspólnie z piękną Yee-xing wypalili skręta, a potem skorzystał z innych form poczęstunku, jakie oferowała malutka kajuta, a wszystkie były doskonałej jakości, jak balsam na jego duszę i jeśli w ciągu najbliższej pół godziny w ogóle pomyślał o swojej utraconej Dolly, nie odczuwał już zazdrości i rozpaczy, ale prawie współczucie.
    Jak się okazało, podczas podróży powrotnych była masa czasu na obijanie się, nawet w kajucie nie większej od tej, jaką setki lat temu zajmował Horatio Hornblower. Wino było najlepsze, jakie oferowała planeta Peggy, kiedy jednak już osuszyli butelkę i samych siebie, kajuta zaczęła wyglądać na jeszcze mniejszą, a do rozpoczęcia wachty została jeszcze ponad godzina.
    - Jestem głodna - oznajmiła Yee-xmg. - Mam tu jakiś ryż z czymś, ale może...
    Nie był to dobry moment na ponaglanie szczęścia, choć domowy posiłek był czymś kuszącym. Nawet ryż z czymś-tam. - Chodźmy do mesy - powiedział Walthers i bez szczególnego pośpiechu powędrowali, trzymając się za ręce, do roboczej części statku. Zatrzymali się na skrzyżowaniu korytarzy, gdzie dawno zaginieni Heechowie, z sobie tylko znanych powodów, zasadzili małe kępki krzewinek i krzaków - bez wątpienia nie tych samych, które tu rosły. Yee-xing zatrzymała się, by zerwać jasnoniebieską jagodę.
    - Popatrz tylko - powiedziała. - Wszystkie są dojrzałe, a te pasożyty nawet ich nie zbierają.
    - Masz na myśli powracających kolonistów? Ale oni zapłacili za podróż...
    - No pewnie - powiedziała gorzko. - Nie ma forsy, nie ma powrotu. Ale kiedy wrócą, pójdą od razu na zasiłek, cóż innego ich czeka?
    Walthers spróbował jednego soczystego owocu o cienkiej skórce.
    - Nie za bardzo lubisz tych powracających. Yee-xing uśmiechnęła się cynicznie.
    - Nie potrafię się maskować, prawda? - Ale uśmieszek zbladł. - Przede wszystkim, nie mają po co wracać do domu - gdyby mieli tam jakieś przyzwoite życie, nie porzuciliby go. Po drugie, od czasu ich wyjazdu wiele rzeczy zmieniło się na gorsze. Więcej kłopotów z terrorystami. Więcej napięć na arenie międzynarodowej - są kraje, które znów formują armie! A po trzecie, będą nie tylko cierpieć z tego powodu; sami staną się powodem. Połowa tych durni, których tu widzisz, za miesiąc będzie w jakiejś bojówce terrorystycznej - albo przynajmniej będzie taką popierać.
    Szli dalej, a Walthers powiedział z pokorą:
    - Pewnie, że dawno mnie tam nie było, ale słyszałem, że zrobiło się naprawdę paskudnie - bombardowania i strzelaniny.
    - Bombardowania! Gdyby tylko o to chodziło! Oni mają teraz TNP! Wracasz na Ziemię, a nawet nie wiesz, kiedy bez żadnego ostrzeżenia spadniesz ze swojego bujanego fotela!
    - TNP? Co to jest TNP?
    - Och, mój Boże, Walthers - rzekła uczciwie - tak długo przebywałeś poza Ziemią. Nazywali to Gorączką, nie pamiętasz? To teleempatyczny nadbiornik psychokinetyczny, jeden z tych starych artefaktów Heechów. Istnieje ich koło tuzina, a jeden wpadł w ręce terrorystów!
    - Gorączka - powtórzył Walthers, marszcząc brwi, gdy jego pamięć próbowała wydostać się z okowów podświadomości.
    - Właśnie. Gorączka - rzekła Yee-xing z ponurą satysfakcją. - Pamiętam, jak byłam jeszcze dzieckiem w Kanczou i mój ojciec wrócił do domu z głową całą we krwi, bo ktoś wyskoczył z ostatniego piętra fabryki szkła. Prosto na mojego ojca! Zupełnie stuknięty! A wszystko to przez TNP.
    
    Gorączkę powodował oczywiście rozbitek imieniem Wan. Chciał tylko nawiązać jakiś kontakt z ludźmi, bo był samotny. Wcale nie miał zamiaru doprowadzać połowy ludzkiej rasy do szaleństwa swoimi stukniętymi, obsesyjnymi myślami. Terroryści, z drugiej strony, doskonale wiedzieli co robią.
    
    Walthers ze ściągniętą twarzą skinął głową, nie odpowiadając. Yee-xing spojrzała na niego ze zdziwieniem, po czym pomachała do strażników przed nimi.
    - Właśnie tego przede wszystkim pilnują - powiedziała - bo na S. Ja. ciągle jest takie jedno urządzenie. Za dużo tych cholerstw! Trochę za późno pomyśleli o pilnowaniu ich, bo jedna z grup terrorystów ma Piątkę Heechów razam z TNP i używa go ktoś, kto jest naprawdę stuknięty. Szalony, wiesz? Kiedy on tam wchodzi i czuję go w swojej głowie, jest to tak obrzydliwe i okropne... Walthers, czy coś się stało?
    Zatrzymał się przy wejściu do lśniącego złoto korytarza i czterech strażników popatrzyło na niego z zaciekawieniem.
    - Gorączka - powiedział. - Wan! To był jego statek!
    - No pewnie, że tak - odparła dziewczyna marszcząc brwi. - Słuchaj, mieliśmy coś zjeść. No to chodźmy. - Zaczynała wyglądać na zmartwioną. Szczęka Walthersa zesztywniała, mięśnie jego twarzy były napięte. Przypominał człowieka, który spodziewa się ciosu w twarz, a strażnicy przyglądali mu się z coraz większym zainteresowaniem.
    - No chodź, Audee - powiedziała prosząco. Walthers otrząsnął się i spojrzał na nią.
    - Idź sama - powiedział. - Ja już nie jestem głodny.
    Statek Wana! Jakie to dziwne, myślał Walthers, że wcześniej nie zauważył tego związku. Ale oczywiście tak było.
    Wan urodził się na tym właśnie statku, na długo zanim zmieniono mu nazwę na S. Ja. Broadhead, na długo, nim ludzka rasa dowiedziała się o jego istnieniu... chyba że uznamy za ludzi kilku dalekich potomków Australopithecus afarensis. Matką Wana była pewna poszukiwaczka z Gateway. Jej mąż zaginął podczas misji, ona wyruszyła na inną. Żyła jeszcze przez kilka pierwszych lat życia Wana, a potem go osierociła. Walthers miał kłopoty z wyobrażeniem sobie, jak wyglądało dzieciństwo Wana - malutkie dziecko na olbrzymim, prawie pustym statku, żadnego towarzystwa poza dzikusami i przechowywanymi w pamięci komputera analogami od dawna nieżyjących kosmicznych poszukiwaczy. Jeden z nich, bez wątpienia, należał do jego matki. To wzbudzało współczucie...
    Walthers nie miał jednak współczucia na zbyciu. Nie dla Wana, który zabrał mu żonę. Z podobnego powodu, również nie dla tego samego Wana, który znalazł urządzenie zwane TNP - teleempatycznym nadbiornikiem psychokinetycznym - jak przechrzcił je głupawy język biurokratów. Sam Wan nazywał je leżanką snów, a reszta ludzkiej rasy nazywała je Gorączką, a były to straszne, mroczne obsesje, które nawiedzały każdy żyjący ludzki mózg, kiedy młody i głupi Wan, znajdując leżankę, odkrył, że zapewniała mu ona jakiś kontakt z żyjącymi istotami. Nie wiedział, że ten sam proces zapewniał im jakiś rodzaj kontaktu z nim, a jego nastoletnie marzenia, strachy i fantazje seksualne nawiedzały dziesięć miliardów ludzkich mózgów... Być może Dolly zauważyłaby ten związek, ale była jeszcze małym dzieckiem, kiedy to się działo. Walthers nie. On o tym pamiętał, co dawało mu kolejny powód, żeby nienawidzić Wana.
    Nie pamiętał już tego powracającego ogólnoświatowego szaleństwa zbyt wyraźnie, więc z trudem potrafił sobie wyobrazić, jak rujnujące były jego skutki. Nie próbował nawet wyobrażać sobie bezczynnego, samotnego dzieciństwa Wana na tym statku, ale dzisiejszego Wana, podróżującego wśród gwiazd ze swoją tajemniczą misją, za całe towarzystwo mającego jego byłą żonę - to wszystko Walthers potrafił sobie wyobrazić aż za bardzo wyraźnie.
    W istocie spędził prawie całą godzinę, jaką jeszcze miał do dyspozycji przed rozpoczęciem wachty, na wyobrażaniu sobie tego, zanim sobie uświadomił, że pogrąża się w użalaniu się nad sobą i dobrowolnym poniżeniu, a w końcu w ten sposób nie powinien zachowywać się dorosły człowiek.
    Zjawił się na czas. Yee-xing, która znalazła się w kokpicie przed nim, nic nie powiedziała, ale wyglądała na lekko zaskoczoną. Uśmiechnął się do niej przy przejmowaniu sterów i zabrał do roboty.
    Choć faktyczne pilotowanie statku sprowadzało się głównie do trzymania rąk na sterach i pozwalaniu statkowi, by leciał sam, Walthers próbował się czymś zająć. Jego nastrój się zmienił. Ogrom statku, który czuł końcami palców - to było wyzwanie. Obserwował Janie Yee-xing, która uruchamiała dodatkowe urządzenia sterujące za pomocą kolan, stóp i łokci, wyświetlając kurs, pozycję i stan statku oraz wszelkie inne dane, o których tak naprawdę pilot nie musiał wiedzieć sterując tą bestią, ale powinien zadać sobie trud zapoznania się z nimi, jeśli chciał uważać się za pilota. Zrobił więc to samo. Wywołał obraz kursu i sprawdził pozycję S. Ja. - malutka, jarząca się złotem kropka na cienkiej błękitnej linii o długości tysiąca dziewięciuset lat świetlnych; sprawdził prawidłowość tej pozycji obliczając kąt w stosunku do jarzących się na czerwono punkcików gwiazd leżących wzdłuż kursu; zmarszczył się na widok paru oznaczeń "Uwaga, niebezpieczeństwo!", gdzie czarne dziury i chmury gazu stanowiły zagrożenie - wydawało się, że żadne z nich nie zbliżało się do ich kursu - a nawet wywołał wielką mapę nieba Heechów przedstawiającą całą Galaktykę, z innymi elementami Grupy Lokalnej zahaczającymi o jej brzegi. Siedmiuset wybitnie zdolnych ludzi pracowało nad rozszyfrowaniem kodu Heechów, zużywając tysiące godzin pracy inteligentnych maszyn. Niektóre części były nadal niezrozumiałe i marszcząc brwi Walthers przyglądał się paru punktom w obszarze, gdzie migające, kolorowe pierścienie oznaczające "Tu jest niebezpiecznie!" zostały podwojone i potrojone. Co mogło być aż tak niebezpieczne, że mapy Heechów prawie krzyczały z przerażenia?
    Tylu rzeczy jeszcze trzeba, było się nauczyć! I, jak myślał sobie Walthers, najlepszym do tego miejscem był właśnie ten statek. Jego praca była oczywiście tymczasowa. Jeśli jednak będzie wykonywał ją dobrze... wykaże się chęcią i talentem... wkradnie się w łaski kapitana... wtedy, gdy już dolecimy na Ziemię, a kapitan będzie musiał podjąć zadanie znalezienia Siódmego Oficera, kto będzie lepszym kandydatem niż Audee Walthers?
    Kiedy wachta się zakończyła, Yee-xing pokonała dziesięciometrowy dystans między dwoma fotelami pilotów i powiedziała:
    - Jako pilot wyglądasz całkiem nieźle, Walthers. Trochę się o ciebie martwiłam.
    Wziął ją za rękę i ruszyli w stronę drzwi. - Chyba byłem w kiepskim nastroju - powiedział przepraszająco, a Yee-xing wzruszyła ramionami.
    - Pierwsza dziewczyna zawsze wpada w to całe szambo po rozstaniu - zauważyła. - Co robiłeś, uruchomiłeś jakiś nasz program psychoanalityczny?
    - Nie musiałem. Ja tylko ... - Walthers zawahał się, próbując sobie przypomnieć, co takiego zrobił. - Chyba trochę rozmawiałem z samym sobą. Wiesz, jak żona od kogoś odchodzi - wyjaśnił - to człowiek czuje się zawstydzony. To znaczy, poza tym, że jest zazdrosny, wściekły i tak dalej. Kiedy jednak tak się nad tym wszystkim zastanowiłem przez chwilę, zrozumiałem, że zrobiłem niewiele rzeczy, których miałbym się wstydzić. To uczucie nie było moje, rozumiesz?
    - I to pomogło? - dopytywała się.
    - Tak, po jakimś czasie tak. - Było też oczywiście potężne antidotum na ból spowodowany przez kobietę, którym była inna kobieta, ale nie chciał mówić o tym samemu antidotum.
    
    Kartograficzne i nawigacyjne systemy Heechów były trudne do rozszyfrowania. W przypadku nawigacji system sprawdza dwa punkty, początek i koniec podróży. Potem sprawdza wszystkie niebezpieczne przeszkody, jak chmury pyłu i gazu, niepokojące promieniowanie, pola grawitacyjne i tak dalej, a następnie wybiera punkty bezpiecznej trasy omijające je lub znajdujące się pomiędzy nimi, po czym konstruuje krzywą składaną przechodzącą przez te punkty i kieruje statek wzdłuż tej krzywej.
    
    Wiele obiektów i punktów na mapach oznaczono tak, by zwrócić na nie uwagę - migoczące pierścienie, "ptaszki", i tak dalej. Dość wcześnie zrozumieliśmy, że to są często ostrzeżenia. Trudność polegała na tym, że nie wiedzieliśmy, które z tych znaków mają ostrzegać - i przed czym.
    - Będę musiała o tym pamiętać następnym razem, kiedy mnie ktoś rzuci. Cóż, chyba pora do łóżka... Potrząsnął głową.
    - Jest jeszcze wcześnie, a ja jestem taki podładowany. Co z tymi starymi artefaktami Heechów? Mówiłaś, że znasz jakiś sposób na obejście straży.
    Zatrzymała się pośrodku przejścia, by się mu przyjrzeć.
    - Faktycznie z tobą jest raz lepiej, raz gorzej, Audee. Ale czemu nie?
    S.Ja. miał podwójny kadłub. Przestrzeń między powłokami była wąska i mroczna, ale można było tam wejść. Yee-xing poprowadziła więc Walthersa wąskimi przejściami blisko powłoki zewnętrznej wielkiego statku, przez labirynt pustych prycz kolonistów, przez prymitywną, wielką kuchnię, która ich karmiła do miejsca, które cuchnęło zepsutymi śmieciami i starą stęchlizną - do wielkiej, słabo oświetlonej komory.
    - Są tutaj - powiedziała. Mówiła ściszonym głosem, choć obiecywała, że są zbyt daleko od strażników, by mogli ich usłyszeć. - Włóż głowę do tego srebrzystego koszyka, widzisz, gdzie pokazuję? - Ale nie dotykaj. To ważne!
    - Dlaczego to takie ważne? - Walthers rozglądał się po czymś, co wyglądało, jak odpowiednik strychu u Heechów. W komorze było co najmniej czterdzieści urządzeń, małych i dużych, wszystkie przymocowane solidnie do konstrukcji samego statku. Były małe oraz duże, sferyczne z rozciągającymi się podstawami dotykającymi pokładu, kwadratowe, które śniły niebieskim i zielonym światłem metalu. Były tam trzy takie chmury tkanego metalu, jaką wskazywała Janie, dokładnie identyczne.
    - To ważne, bo nie mam ochoty wylecieć z tego statku, Audee. Więc uważaj!
    - Uważam. Dlaczego są trzy?
    - A któż wie, co myśleli Heechowie? Może te wszystkie są zapasowe. A teraz coś, czego musisz wysłuchać. Włóż głowę blisko części metalowej, ale nie za blisko. Kiedy tylko zaczniesz odczuwać wrażenia, które nie pochodzą od ciebie, to będzie wystarczająco blisko. Będziesz wtedy wiedział. Ale nie zbliżaj się bardziej, a przede wszystkim nie dotykaj, bo to działa w obie strony. Dopóki wystarczą ci ogólne wrażenia, nikt nie zauważy. Mam nadzieję. Ale jak zauważą, kapitan wykopie nas stąd oboje, rozumiesz?
    - Pewnie, że rozumiem, - rzekł Walthers, nieco rozdrażniony i przemieścił głowę jakieś dwanaście centymetrów od srebrzystej siateczki. Obrócił się i spojrzał na Yee-xing. - Nic - powiedział.
    - Spróbuj odrobinę bliżej.
    Przemieszczanie głowy o centymetr nie było łatwe, skoro była zgięta pod dziwnym kątem i nie było się czego przytrzymać, ale Walthers próbował robić, co mu kazano.
    - Wystarczy! - krzyknęła Yee-xing obserwując jego twarz. - Ani milimetra bliżej, dość!
    Nie odpowiedział. Jego umysł wypełnił się najprostszymi zapowiedziami wrażeń - pomieszanym mamrotaniem wrażeń. Były tam sny i marzenia, czyjaś rozpaczliwa walka o oddech; był czyjś śmiech, i ktoś, a w zasadzie coś, co wydawało się trzema parami ktosiów, uprawiający seks. Odwrócił się, żeby uśmiechnąć się do Janie, zaczął mówić...
    I wtedy, nagle, pojawiło się tam coś jeszcze.
    Walthers zamarł. Na podstawie opisu Yee-xing oczekiwał jakiegoś wrażenia towarzystwa. Obecności innych ludzi. Ich radości, pragnienia i przyjemności - ale "oni" byli zawsze ludźmi.
    Ta nowa rzecz natomiast nie.
    Walthers szarpnął się nerwowo. Jego głowa dotknęła siatki. Wszystkie wrażenia stały się tysiąc razy silniejsze, jakby obiektyw ustawił właściwą ostrość i poczuł nową, odległą obecność - czy może obecności? - w odmienny i bezpośredni sposób. Było to odległe, oślizgłe, zimne uczucie i nie emanowało z żadnej istoty ludzkiej. Jeśli źródła miały depresję czy fantazje, Walthers nie potrafił ich pojąć. Czuł tylko, że tam były. Nie reagowały. Nie zmieniały się.
    Gdyby można było dostać się do umysłu trupa, pomyślał w panice i z obrzydzeniem, to właśnie mogłoby być takie uczucie.
    A wszystko to stało się w jednej chwili, a potem poczuł, jak Yee-xing szarpie go za ramię i krzyczy mu do ucha.
    - Szlag by cię trafił, Walthers! Poczułam to! Kapitan i wszyscy inni na tym pieprzonym statku pewnie też! Teraz mamy kłopot!
    W chwili, gdy jego głowa uwolniła się ze srebrzystej siateczki, uczucie znikło. Lśniące ściany i zacienione maszyny były znów realne, ze wściekłą twarzą Janie Yee-xing na ich tle. Kłopot? Walthers spostrzegł, że się śmieje. Po tym zimnym, powolnym piekle, jakiego właśnie doświadczył, nic, co ludzkie, nie wydaje się kłopotem. Nawet gdy wpadli żołnierze czterech mocarstw, z bronią gotową do strzału, krzycząc do nich w czterech językach, Walthers prawie radośnie ich przywitał.
    Bo byli ludźmi i żyli.
    Pytanie, które drążyło mu umysł, było takie, jakie każdy na jego miejscu by sobie zadał: czy przypadkiem nie dostroił się do tajemniczych, ukrytych Heechów?
    Jeśli tak, powiedział sobie, niech Bóg ma w opiece całą ludzką rasę.